από τον καθηγητή Αριστείδη Πανώτη Από καιρό παρακολουθώ την ευσεβή φιλολογία που αναπτύσσουν διάφοροι άμεσοι και έμμεσοι ακροατές του συμφοιτητή και φίλου μου Επιφανίου (Ετεοκλή) Θεοδωρόπουλου γιά τα πολλά του χαρίσματα που πραγματικά ήταν δώρα Θεού. Όμως εμφανίζονται κατά καιρούς και πολλοί που γιά να στηρίξουν τις έμμονες θεολογικές και κανονικές αντιλήψεις τους επικαλούνται σκέψεις και δημοσιεύματά του. Άλλοι πάλι τον επικαλούνται γιά να καλύψουν τα κενά της πνευματικής τους καταστάσεως. Εγνώρισα μερικούς απ'αυτούς που για να λύσουν την απορία μου πώς βρέθηκαν με πετραχήλι στο λαιμό δεν εδίσταξαν να του καταλογίσουν την ευθύνη της «κανονικής συμμαρτυρίας» του για να χειροτονηθούν! Είναι φαινόμενο του εκκλησιαστικού περιβόλου μερικοί να προσπαθούν να αντλούν κύρος από προαπελθόντα πρόσωπα που με καλή πίστη τους αγκάλιασαν για να τους στηρίξουν και τώρα τους εκθέτουν. Η επισήμανση των αρετών της προσωπικότητος του φίλου μου, του Ετεοκλή όπως το έλεγα εγώ, πρέπει να αναζητηθεί στήν περίοδο της νεανικής μας αθωότητος πριν κάποιοι εκμεταλλευτούν την ελληνική παιδεία του και τό άδολο του χαρακτήρα του και τον εμπλέξουν στις αντιρρητικές ασκήσεις με τον Καλβινιστή Μεταλληνό και τον Αντιτριαδικό Λαναρά και στη συνέχεια με τον Ανδρέα Κεραμίδα στον αγώνα του για την κατάχρηση του «Μεταθετού», που τον κατέστησε άτυπο σύμβουλο των διιστάμενων με αυτό αρχιερέων.
Τα χρόνια της σπουδής της Ιερής Επιστήμης ακαθοδήγητοι από οργανώσεις, με ανεξαρτησία πνεύματος, εξετάζαμε με πολύωρες συζητήσεις μεταξύ των Προπυλαίων της Σχολής μας και της Εθνικής Βιβλιοθήκης τα διάφορα εκκλησιαστικά προβλήματα και αναζητούσαμε λύσεις. Σ' αυτές ἀλλοτε συμφωνούσαμε και σε άλλες διαφωνούσαμε αλλά πάντα διατηρούσαμε την αγαπητική σχέση των στενών φίλων που έφθασε ακόμη και στα ενδότερα της οικογενειακής του καταστάσεως στην Καλαμάτα. Η ζωή του ήταν πάντα αγνή και ανιδιοτελής, αλλά και λιτή και σεμνή και ανεπίληπτη και καλογερική εκ νεότητός του. Ήταν αποτυπωμένη στην ισχνότητα του σώματός του που τρόμαξε τους γιατρούς της στρατολογίας και αμέσως τον απήλλαξαν της στρατεύσεως. Ἡ καρδιά του όμως ήταν πλούσια σε φιλάδελφα αισθήματα φιλοξενίας στηριζόμενα τότε κυρίως στην στοργή της θείας του. Δεν ανεχόταν από προσωπικές επιδιώξεις τις αντεγκλήσεις και τις διαστάσεις στην Εκκλησία και όπου τις συναντούσε έσπευδε να τις θεραπεύσει. Έχω προσωπικές αναμνήσεις μαζί του για την επανένταξη των λεγομένων «Γνησίων χριστιανών» (Παλαιοημερολογιτών) στην Εκκλησία. Είχε μια συνειδητή αντιπάθεια με κάθε κακοδοξία όπου την συναντούσε. Όμως επαινούσε την συνέπεια των διιστάμενων με την Ορθοδοξία να ερευνήσουν τον νούν των Γραφών ή να είναι πειθήνιοι στις εντολές της Ρώμης και συνεπείς στο κοινωνικό τους έργο. Πάντα ηχούσαν στα αυτιά του τα «Κυριακά λόγια»: «πώς στον Αβραάμ ανήκουν και τα άλλα παιδιά του Θεού» από εμάς και γι'αυτό διαλεγόταν με ετεροδόξους για να τους βοηθήσει να επαναπροσλάβουν την Ορθοδοξία. Ίσως γιατί δεν θεωρούσε ποτέ την διαλεκτική της θεολογίας, τέχνη για να δημιουργούνται προβλήματα και να προκαλεί διαστάσεις, όπως μερικοί σύγχρονοι κυνηγοί «αιρετικών» που Θεομαχούν (Πράξ. β΄, 29) και ταράζουν συνειδήσεις σπέρνοντας διχόνοιες με «ομολογίες» και «ημερίδες»! Μάλιστα μερικοί απ' αυτούς υποκρίθηκαν και τον σοβαρό και ευπειθή κληρικό και «ηλεήθηκαν» απο τη Μητέρα Εκκλησία με την αρχιεροσύνη, ενώ άλλοι πάλι προσποιούμενοι τους ομόφρονες δέχθηκαν καθηγεσίες από τεκνία του Πατριάρχη Αθηναγόρα! Τώρα, αυτοί επιλήσμονες των ευεργεσιών λοιδορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ακόμη και χλευάζουν αοίδιμους Πατριάρχες για την προσήλωσή τους στην διαχρονική εκκλησιαστική τακτική του Διαλόγου, που αψευδώς επιμαρτυρεί η Εκκλησιαστική Ιστορία. Αλλοίμονον, γιατί, όπως μου έλεγε ο πατριάρχης Αθηναγόρας, «τον «αγνώμονα» τον πληρώνει ο Ιδιος ο Θεός με παραδειγματικό τρόπο και χωρίς μεγάλη καθυστέρηση»!
Τώρα ας έλθουμε σε κάποιο γεγονός που δείχνει πολλά για τον Ετεοκλή σε χρόνια που δεν είχαν εξαφθεί οι ανακυκλώσεις των «αντιπαπικών παθών». Μερικές φορές θέλαμε να παραδειγματιστούμε από το επίπεδο των συγχρόνων μας αρχιερέων. Ὁμως το πρότυπο του γνήσιου ιεράρχη δεν υπήρχε μεταξύ των ενταύθα παροικούντων αρχιερέων. Ο Ετεοκλής μιά ημέρα μου είπε ότι το βρήκε στους «Αθλίους» του Βίκτωρος Ουγκώ στο πρόσωπο του λατίνου επισκόπου Μυριήλ, που με αγία απλότητα προστάτευσε τον δυστυχή τύπο του Γιάννη Αγιάνη! Μέσα στις σελίδες των «Αθλίων» περιγράφεται η όλη αγία βιωτή, η φιλανθρωπία, η ταπείνωση, η πραότητα, η μέριμνα για το πλησίον. Ο Επίσκοπος Μυριήλ ήταν ανεπιτήδευτο και σοβαρό πρόσωπο και σ' αυτόν αναγνώρισε τις αποστολικές αρετές ενός απεσταλμένου τοῦ Θεού που πρόσφερε ακόμη και τα κηροπήγια που στήριζαν τα κεριά του φωτισμού του για να ανακουφίσει τον καταδιωγμένο πεινόντα αδελφό. Ο Μυριήλ δεν επένδυε τα χρήματά του σε πολυτελή αρχιερατικά άμφια για να εντυπωσιάζει τους αδαείς ως βαρβάρους, ούτε αποθησαύριζε ποσά για την «ασφάλεια των γερατειών» του ή μάλλον των κληρονόμων του, ούτε προκαλούσε το δημόσιο αίσθημα με τον πλούτο της κατοικίας και της τραπέζης του, ούτε μάζευε γύρω του συνεορταστές εκλέκτορες για την προαγωγή του σε αρχιεπίσκοπο -καρδινάλιο των Παρισίων, γιατί παρέμενε ανάργυρος χορηγός της χάριτος και έμπρακτος διδάχος του ευαγγελίου σε κοινωνία με τους ελάχιστους αδελφούς του. Αποστολή του η ανάσταση και η σωτηρία των συνειδήσεων. Αυτόν τον αξιομνημόνευτο επίσκοπο επισήμανε μεταξύ των Λατίνων επισκόπων ο φίλος μου ο Ετεοκλής για να τον προβάλει ως το πρότυπο του επισκόπου και μου έλεγε: «Μόλις μπορέσω Αριστείδη να βρω τα χρήματα θα ανατυπώσω τις σελίδες για τον Μυριήλ και θα τις στείλω σε όλους τους αρχιερείς μας για να παραδειγματιστούν από ένα ετερόδοξο πραγματικό επίσκοπο»!
Ευτυχώς που τα έλεγε αυτά σε μια εποχή που δεν είχαν προκύψει ακόμη στη ζωή της Εκκλησίας μας οι μανιακοί κορύβαντες των ημερών μας, ίσως γιατί τότε ακούγετο η σώφρονούσα φωνή των συντηρητικών διδασκάλων μας Παναγιώτη Μπρατσιώτη και Παναγιώτη Τρεμπέλα - που τώρα εκτοπίστηκε ακόμη και από όσους θεωρούνται επίγονοί τους, οι οποίοι όταν μιλούσαν περί της Δυτικής Εκκλησίας έβαζαν μπροστά το επίθετο η «σεβασμία» Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Τότε ήταν αγέννητοι οι έξαλλοι φανφαρόνοι του αδιάβαστου ψευτοζηλωτισμού που μας διασύρουν στην Οικουμένη με τους «δικολαβίστικους» ακροβατισμούς τους. Επειδή δεν αντιλαμβάνονται την έκταση της εγκαταλείψεως, από την γενεά που έρχεται, του εκκλησιασμού και οι ναοί μοιάζουν με Κ.Α.Π.Η., ας ανοίξουν την δορυφορική τηλεόραση για να δούν τα πολλά εκκλησιαστικά κανάλια των Κοπτών, των Μαρωνιτών και των Συροαραμαίων, όπου πλεονάζει η νεότητα και τέλος ας παρακολουθήσουν και το κανάλι του Πατριαρχείου Μόσχας μήπως καταλάβουν πολλά. Εν Ελλάδι, δυστυχώς, ευδοκιμεί μόνο η φθηνή αλαζονεία του αβδηριτισμού.
Κύριε ελέησον και μή χειρότερα!
(αναδημοσίευση απο amen.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου