Οι περιττές... ταχύτητες!

Η ταχύτητα των σκαγιών είναι μεγάλο θέμα στα κυνηγετικά στέκια και στα κυνηγετικά μαγαζιά. Η ατάκα πωλητή ότι τα φυσίγγια του ήταν τόσο γρήγορα που «δεν ήθελαν καθόλου προσκόπευση» έχει μείνει αξέχαστη με... την υπερβολή της!

Τα προσόντα της ταχύτητας δεν είναι αποκλειστικά ελληνική ενασχόληση.

Στην Αμερική η Remington έχει βγάλει φυσίγγι με ατσάλινα σκάγια που, σύμφωνα με την εταιρεία, έχει ταχύτητα στομίου 528 μέτρα ανά δευτερόλεπτο.

Πρόκειται για εκπληκτική ταχύτητα αν υπολογίσουμε ότι κάθε ταχύτητα πάνω από 400 μέτρα θεωρείται μεγάλη.


Τα φυσίγγια που «δεν ήθελαν προσκόπευση», απέδιδαν μόλις 440 μέτρα... Επειδή καμία εφεύρεση δεν παρακάμπτει τους νόμους της Φυσικής, είναι προφανές ότι η μεγάλη ταχύτητα εξόδου σκαγιών σημαίνει και μεγάλη ταχύτητα οπισθοδρόμησης του όπλου. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα σχόλια όσων έχουν ρίξει με γρήγορα φυσίγγια.

«Εριξα έξι φυσίγγια...Ηταν αρκετά για μια μέρα», είναι ένα χαρακτηριστικό σχόλιο.

Στην Αμερική, όπου αυτά τα φυσίγγια συνήθως φτιάχνονται ειδικά για κυνήγι υδροβίων και έχουν ατσάλινα σκάγια, εξηγείται η επιλογή. Τα ποσοτικά όρια είναι χαμηλά, συνήθως έξι παπιά ανά κυνηγετική έξοδο, και οι τουφεκιές θα είναι λίγες.

Αν υποθέσουμε ότι ο μέσος όρος επιτυχίας είναι μία στις τρεις βολές, τότε βλέπουμε ότι 18 βολές, ειδικά όταν ο κυνηγός φορά βαριά ρούχα, δεν είναι υπερβολή. Ωστόσο τα γρήγορα φυσίγγια δεν περιορίζονται μόνο για κυνήγι σε βάλτο. Σκοπευτικά φυσίγγια με γόμωση 24 γραμμαρίων προσφέρονται με ταχύτητες 450 μέτρων, και κάποτε ψηλότερες...


Η εντύπωση ότι η ταχύτητα είναι απαραίτητο συστατικό της επιτυχίας, πλήττει πολλούς κυνηγούς και σκοπευτές. Η γενική εντύπωση είναι ότι η μεγάλη ταχύτητα σκαγιών μικραίνει την προσκόπευση, και κατά κάποιο μυστήριο τρόπο αυξάνει τα ποσοστά ευστοχίας. Η ανάλυση της εγκυρότητας αυτής της άποψης δεν μπορεί παρά να αρχίσει από τη βιολογία των θηραμάτων ή τις αντοχές των «πιάτων» του σκοπευτηρίου.

Ούτε το ένα ούτε το άλλο έχουν αλλάξει από τότε που εφευρέθηκαν τα όπλα. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η σκοποβολή γνώρισε μιαν άνθηση.

Η προσκόπευση...
Τα ρεκόρ έπεφταν το ένα μετά το άλλο.


Οι γομώσεις ήταν τότε 32 γραμμάρια σκάγια, που ταξίδευαν με ταχύτητα 350 με 370 μέτρα το δευτερόλεπτο. Με αυτές τις γομώσεις ο Ρώσος Πετρόφ έκανε 200 στα 200 στο Σκητ. Η μείωση της προσκόπευσης, σύμφωνα με το διαφημιστικό κείμενο για τα φυσίγγια των 518 μέτρων, είναι 20 εκατοστά στα 35 μέτρα.

Ομως, σε αυτήν την απόσταση η τουφεκιά από μια κάννη με φουλ τσοκ ανοίγει στα 95 εκατοστά συνολικά.

Πόσο λοιπόν επηρεάζει η μείωση προσκόπευσης κατά 20 εκατοστά, όταν το συνολικό άνοιγμα είναι 95 εκατοστά; Μάλλον λίγο. Ο στρατηγός Ζουρνέ είχει βρει ότι ένας έμπειρος σκοπευτής έχει απόκλιση μισής μοίρας όταν σκοπεύει με λειόκαννο.

Ο άπειρος έχει απόκλιση μιας μοίρας.

Τι σημαίνει αυτό στα 35 μέτρα;

Μια μοίρα ισούται με 50 εκατοστά!

Μισή μοίρα ισοδυναμεί με απόκλιση 25 εκατοστών. Είναι λοιπόν προφανής η αξία της σωστής σκόπευσης, και όχι της όποιας μείωσης της προσκόπευσης.

«Η επιτυχία βασίζεται στην εμπέδωση της σημασίας των 1.200 ποδιών ανά δευτερόλεπτο» μου είχε πει ο Αμερικανός άσος σκοπευτής Τζιμ Σάτεργουαϊτ.

Ο Τζιμ ήταν τότε ο σκοπευτής εκθέσεων της Benelli και έκανε εκπληκτικά κόλπα με το λειόκαννο.

Η ερώτηση ήταν πώς μπορεί κανείς να πιάσει τέτοιες καταπληκτικές επιδόσεις, π.χ. να πετυχαίνει πέντε πιάτα στον αέρα.

-«Είναι δυνατό -είχε πει ο Τζιμ- αρκεί το σώμα σου να μάθει τι σημαίνει η ταχύτητα των σκαγίων».

Βέβαια για να μάθει το σώμα την ταχύτητα και να συγχρονιστεί ώστε να πετυχαίνει καλές επιδόσεις, πρέπει να ρίξουμε πολλά, πάρα πολλά φυσίγγια. Οταν το κλώτσημα είναι οδυνηρό μάλλον δεν θα ρίξουμε πολλά φυσίγγια σε προπόνηση, οπότε δεν θα μειώσουμε τις αποκλίσεις που περιγράφει ο Ζουρνέ.

Αξίζει να δούμε για μία ακόμη φορά τη συνταγή της βλητικής επάρκειας που είχε γράψει ο οπλοκατασκευαστής Greener το 1910.

Τα σκάγια πρέπει να φτάσουν στον στόχο όσο το δυνατό πιο σφαιρικά, να έχουν καλή συγκέντρωση για πολλαπλά πλήγματα και αρκετή ταχύτητα για να φτάσουν σε ζωτικά όργανα.

Η... «αρκετή ταχύτητα» του 1910, τότε που ο λόρδος Ρίπον είχε βάλει μισό εκατομμύριο θηράματα στην τσάντα, ήταν 1.200 πόδια.

Εφόσον τα πουλιά και τα πιάτα παραμένουν ίδια, μάλλον είναι αρκετή και σήμερα.

Αυτό που προέχει είναι τα σκάγια να πάνε εκεί που πρέπει, και αυτό είναι θέμα του ανθρώπου που κρατά το όπλο και όχι της ταχύτητας των σκαγίων. Διότι αν ο χειριστής δεν κάνει τη δουλειά του, τα σκάγια θα πάνε αλλού...

Εστω και με μεγάλη ταχύτητα!

ΤΟ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ;
Οι επαγγελματίες κυνηγοί που πουλούσαν τις εκατόμβες θηραμάτων στις λαϊκές αγορές της Ευρώπης και της Αμερικής το 1880, δεν είχαν γρήγορα φυσίγγια. Είχαν φυσίγγια μαύρης πυρίτιδας που έστελναν τα σκάγια με ταχύτητες γύρω στα 330 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Κρίνοντας από τα νούμερα στα παπιά και στα σκοπευτήρια, οι παλιοί δεν μειονεκτούσαν...

ΝΙΚΗΤΑΣ ΚΥΠΡΙΔΗΜΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΧΑΡΗΣ ΓΚΙΚΑΣ